Dan zie ik heel plots een oranje octopus.
En ik kan hem volgen naar beneden, daar waar de mergel kleurige rotsen zijn.
Ik kom in een ruimte waar een een blok vierkant mergel staat, het is uitgewerkt en nog niet af!
Maar er klopt een hart binnenin.
Ik kijk er naar en zie dat een liefdevolle vrouwelijke hand met puntige nagels het omarmt, ze omarmt het stuk uitgehakte gesteente met het kloppende hart.
Ik besef me; dat hart is van een meisje… dat hart…dat kleine meisje …dat ben ik zelf!!!

Het is alsof ik zweef door de ruimte, om mij heen zijn allerlei tunnels die ik mogelijk kan inslaan, alles draait om mij heen…
Ik vergelijk het met Villa Volta, maar dan zit ik rechtop . Alles eromheen roteert langzaam door.
Maar alles gaat vanzelf, de truffels bepalen de afslag die ik maak.

De volgende “afslag” is afgestemd op de muziek die ik hoor.
Ik hoor didgeridoos, en daar zit papa ineens met mogelijk zijn kameraad?
Ze doen een ceremonie, heel serieus zijn ze bezig maar het klinkt echt verschrikkelijk.
En ze doen nog wel zo hun best met strooien rokjes en schmink.
Ik krijg een lachbui.
Er zijn nu ook Azteken figuurtjes.  Drie stuks op een rij hobbelen synchroon achter elkaar aan, het is weer hilarisch!

Dan zie ik een klein poppetje, het is het wezen dat in allerlei gedaantes mij tijdens mijn hele trip mij continue aan het lachen proberen te maken.
Ik voel dat het steeds de dezelfde entiteit moet zijn.
Het mannetje laat me één ontblote borst van zichzelf zien.
Ik voel dat ik moet lachen, maar hou me in.
Ik zie aan het mannetje dat het denkt;” jij gaat niet lachen om deze ene? Wat dacht je van allebei dan?”
En laat beide borsten zien.
Ik ga stuk vanbinnen!

Ik merk nu dat ik verder bij bepaalde kruisingen aan kom, en hoe serieus ik het wil bekijken, daar komt weer een truc uit de doos om me weer aan het lachen te krijgen
Het voelt alsof je lacht op een begrafenis..
“Dit kan ik echt niet maken😂, ik ben serieus aan het kijken naar wat ik zie” denk ik steeds en zet m’n serieuze gezicht weer op.

Ik kom weer in mergel, het ligt vol met fossielen.
De mooiste fossielen!
Er verschijnen dinosauriërs,  het zijn Triceratopsen. Ze voelen zo vriendelijk, en dat zijn ze ook.
Ik zie scherpe tanden en schedels van T-rexen.
Het ligt bezaaid met fossielen in dat mergel. Ongelooflijk.

Ik zie onderwater de smalle slanke onderkaak van een potvis, hij kotst iets uit…het zijn nog meer botten!
Op dit moment realiseer ik me dat alles klopt, die octopus die me mee naar beneden nam en het uitspugen van botresten van die potvis.
Alles lijkt nu te kloppen en valt samen.
Alles is één!

Heel even zie ik de wieken van de Moulin Rouge een slag maken, een Can Can rok zwaait voorbij en ik zweef door naar een theater zaaltje, het is licht en de constructie is van sierlijk uitgewerkt smeedijzer.
Een pantomime man doet zijn show op het toneel en kijkt naar boven, naar mij, want ik zit echt hoog tot aan het dak.
In de nok verschijnt weer dat gekke gezicht waar ik om moet lachen.

Ik zie dat ik naar India ga, ik voel de cultuur.

Een grijs stenen beeldje van een klein olifantje komt tot leven, het is een klein speels babyolifantje zoals in een kinderboek, en het slurfje verbind de overgang van olifantje naar weer een andere wereld.

Onderwater zie ik zo verschrikkelijk veel dieren voorbij komen, ik zie roggen over me heen zwemmen, haaien, lieve vissen.. Maar dan maak ik intens contact met een bultrug.
Haar ogen komen zo liefdevol binnen, ik ben me zo bewust van al die scherpe zeepokken en knobbeltjes die op het lichaam zitten.  Gefascineerd kijk ik naar al die schitterende details…elk stukje huid.
Die perfecte lijnen in die laag blubber.
Er zijn er meer, maar ik connect echt met maar een specifieke bultrug.
Ik voel liefde maar ook veel verdriet, want er gaat iets niet goed vanbinnen met haar. Ik voel het om voor haar te moeten huilen omdat zij het niet kan.
En ik begin te snikken. Ik ben zo vreselijk verdrietig.

Daar is plots de entiteit weer die me vreselijk aan het lachen maakt.
Ik ben me nu zo bewust hoe dun de grens van lachen en huilen is.
Ik weet eigenlijk niet of ik nu aan het lachen of aan het huilen ben. Maar m’n wangen zijn kletsnat.  Even m’n ogen openen en ik zie dat de ruimte van de studio is zoals die is.  Als ik m’n ogen sluit, gaan we weer door met de reis.

Ik zie een markant gezicht van een indiaan met een grote tooi, het is maar een kort beeld want de tunnel gaat dieper.
Ik ben nu aangekomen in het oude Egypte, het licht is gedimd en de muren gloeien gelig op zoals bij vuur.
Ik zie een gouden masker van een farao, het draait langzaam rond op een sokkel.
In de sokkel zit een hemelsblauwe wereldbol verwerkt.
De muur met hiërogliefen begint tot leven te komen, een godin met een gouden panter masker is bezig met haar ritueel, hoewel ze in de muur zit als hiëroglief, voelt ze heel echt.

Ik vind het prachtig, maar ik dwaal alweer af naar de volgende scènes.
“Hoe bedenk je het!”  vraag ik me af.

Heel even ben ik in een modern gebouw, het heeft een helder licht atrium en ik kijk naar boven. Wat een constructie! Het is aluminum kleurig, al die buizen in driehoeken met elkaar verbonden.
Ik zie heel snel een vliegtuig het WTC doorboren, het is op afstand.
Ik herinner me ineens het beeld van de vrouw die in het gat waar het vliegtuig zich heeft doorboord, hard aan het zwaaien is om hulp te krijgen.
Wat een eenzaam gevoel daarboven in die toren.

Maar daar verschijnt weer een heel belachelijk gezicht dat me uitdaagt om weer te lachen.

Ik kom weer terug bij walvissen, dit keer wordt een vrouwelijke potvis aan boord gesleept op een fabrieksschip.
Ze is aan de onderkant opengesneden.
Er komt zoveel plastic troep uit!
“Is het mijn eigen innerlijke vervuiling of dat van de wereld?”
Ik voel vreselijk de behoefte om te huilen, ik dwing mezelf zelfs om te huilen voor haar.
Maar weer krijg ik een lachbui.
Ik kan het niet tegenhouden.

Ik probeer weer te sturen, al die kruisingen. Welke afslag ga ik nemen? M’n kindertijd? Wil ik gebeurtenissen uit het verleden ophalen? Wat wil ik oplossen of graag zien bedenk ik me.
Maar ik heb er geen enkel vat op.
Ik voel lichte emoties bij de gedachte, maar ze dringen niet diep door.

Ik bevind me vooral onderwater, verbonden met ontzettend veel zeedieren.
Maar ook Triceratopsen komen weer in beeld, ze lopen rustig voorbij zoals ze dat altijd hebben gedaan.

Ik zie een kluitje vacht liggen, het zijn m’n overleden fretjes!
Ik voel Berend, maar hij heeft de donkere kleuren van Catootje.
Ze zijn zo zacht en ik ben heel dichtbij met m’n gezicht.
Mijn lip begint te trillen en ik voel dat ik moet huilen, maar weer krijg ik een lachbui.
Ik ga weer onderwater en de octopus komt weer voorbij.
Ik zie gekleurde lagen in een pyramidevorm, het is een complex stelsel van allerlei zaken. Het bevat vooral mineralen en edelstenen in de bovenste lagen.
Amethist…
“Daar zit alle kennis in opgeslagen!”

Ik merk nu de geluiden van de omgeving weer op, ik hoor dat Aafke rondloopt en de gordijnen open doet. Het licht komt warm binnen op m’n gezicht.
“Ik wil nog verder op reis!” denk ik, maar ik voel ook dat het ergens tijd is om wakker te worden. Ik doe m’n ogen open en dan heel eventjes weer dicht.
Nog even de laatste stuipen van de trip, en weeeer moet ik lachen.
In mijn beleving hoor ik de andere deelnemers ook hard om mijn ontwaken lachen en ik realiseer me dat ik vertraagd geland ben.
Ik ben nu echt wakker wakker… Mijn visuele reis is hier nu ècht geëindigd.
Ik ga ook zitten, maar nog volledig in de war en met flink wat brandend maagzuur.
Ik schiet weer vreselijk in de lach door het poppetje met z’n borsten, papa op z’n didgeridoo wat totaal mislukte…
Maar ben erg geëmotioneerd door het uit mergel gehakte blok met het kloppende hart dat van mijzelf is.
Die kwam nog sterk emotioneel binnen.
Ik wil iedereen zo graag vertellen wat ik heb gezien, maar ik kan niet op woorden komen en ik merk dat ik vastloop in mijn eigen zinnen.
Eerst maar even weer aarden

Ongelooflijk dankbaar! De omgeving met de liefdevolle begeleiding van Aafke…de mooie warme dag, de muziek…de trip
Alles was perfect, intens, maar ik ga hier nog zo lang na van gloeien.